Υπάρχει μια αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα. Μαζί με τις καταλήψεις που εκκενώθηκαν με αστυνομικές επιχειρήσεις τις τελευταίες μέρες στα Εξάρχεια ο αριθμός καταλήψεων που έσπασαν επί Σύριζα σε όλη την Ελλάδα εδώ και 3,5 χρόνια υπερβαίνει κατά πολύ τον αριθμό που έκλεισαν κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ εδώ και πολλές τετραετίες. Κι όμως αυτή η τόσο αποτελεσματική κατασταλτική πολιτική διατηρεί τον μανδύα της «ανοχής», ακόμα και της «ατιμωρησίας». Αυτό βολεύει τόσο τον Σύριζα που διατηρεί αριστερό προφίλ όσο και την δεξιά που επενδύει στο δόγμα «νόμος και τάξη». Πάνω από όλα όμως βολεύει το κράτος. Που κάνει την δουλειά του ήσυχα και παστρικά δίνοντας την εικόνα ότι την αποφεύγει.
Η καταστολή της σοσιαλδημοκρατίας ήταν πάντα έτσι. Να θυμηθούμε με τι κυβέρνηση έσπασε το άσυλο του πολυτεχνείου το 1995 με 520 συλλήψεις ή με τι κυβέρνηση έγιναν τα αίσχη με την σύλληψη της 17 Νοέμβρη; Τα Εξάρχεια είναι ο επόμενος στόχος, οι υπόλοιπες καταλήψεις παντού είναι ο επόμενος στόχος και γιατί όχι οργανώσεις και μεμονωμένοι αγωνιστές/τριες είναι ο επόμενος στόχος.
Η εκκένωση των τελευταίων πέντε καταλήψεων στα Εξάρχεια γίνεται σε μια στιγμή που συγκλίνουν δύο δεδομένα. Από την μία το προσφυγικό έχει φύγει από την επικαιρότητα και άρα οι κίνδυνοι κοινωνικών αντιδράσεων (πχ για τους πρόσφυγες στο Σύνταγμα) είναι μειωμένες, από την άλλη τα Εξάρχεια είναι στο μάτι του κυκλώνα. Και λόγω μιας πραγματικής κρίσης που βιώνουν και λόγω της διαρκούς στοχοποίησης τους από τις καθεστωτικές δυνάμεις. Αλλά ας μην έχουμε αυταπάτες. Ανεξάρτητα από τις δικαιολογίες που κάθε φορά θα βρει το κράτος για να επιτεθεί ο στόχος παραμένει ο ίδιος, να σιγήσει κάθε φωνή αντίστασης μέσα ή εξω από τα Εξάρχεια ή την Αθήνα. Άλλωστε καταλήψεις απειλούνται και σε άλλες πόλεις όπως η Θεσσαλονίκη…
Την ίδια ώρα, εκτός επικαιρότητας, το προσφυγικό δράμα συνεχίζεται με ανθρώπους να παραμένουν στοιβαγμένοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, ενώ άλλοι περιφέρονται ως παράνομοι στην Μητρόπολη μέρος της οποίας είναι τα Εξάρχεια. Οι συνθήκες δημιουργίας ζόφου είναι δώρο του κράτους στην κοινωνική βάση ντόπιων και μεταναστών. Είναι το έδαφος του εκτός νόμου καπιταλισμού των ναρκομαφιών, του trafficking, της αντικοινωνικής παρανομίας.
Εκτός όμως από την καθεστωτική αφήγηση για άβατα ανομίας, εμείς θυμόμαστε την πλέον βασική αφήγηση της εξουσίας, αυτήν που θέλει το κράτος να διαχειρίζεται την πρόνοια να εξασφαλίζει ότι άνθρωποι που ήρθαν εδώ κυνηγημένοι είτε από την πείνα είτε από τον πόλεμο δεν θα ζουν σαν ποντίκια.
Αυτή την δεύτερη αφήγηση είναι που ποτέ δεν πίστεψαν οι αναρχικοί.
Η απάντηση μεγάλου μέρους του κινήματος με το ξέσπασμα της προσφυγικής κρίσης να στεγάσει με με αυτοοργανωμένο τρόπο και μηδενικούς πόρους χιλιάδες απελπισμένους που πιο πριν πέθαιναν στα πάρκα δεν πρέπει ποτέ να φύγει από οποιαδήποτε συζήτηση αφορά τα σημερινά Εξάρχεια και το «αβατο ανομίας»…
Βλέπουμε καθαρά πως διαχειρίζεται την εξουσία ο Σύριζα. Και για αυτό οφείλουμε να ετοιμαστούμε και για τα επόμενα στάδια αυτής της κατασταλτικής επίθεσης. Ο αναρχικός αγώνας περιέχει πάντα και αυτό το μέτωπο. Όπως περιέχει και το μέτωπο της αλληλεγγύης στα ταξικά μας αδέρφια που ξεριζώθηκαν από τον τόπο τους και για αυτό τον λόγο ζούν φυλακισμένα είτε πίσω από συρματοπλέγματα, είτε στον μητροπολιτικό ζόφο. Περιέχει επίσης και τον αγώνα ενάντια στον εκτός νόμου καπιταλισμό και την δυστοπία που παράγει σε τοπικό επίπεδο.
Το “απαλό” χέρι της αριστερής καταστολής πρέπει να κάνουμε όσα χρειάζονται για να το κόψουμε.
Αναρχική Ομοσπονδία
Περιφέρεια Αθήνας