Προς το αναρχικό κίνημα και όλους τους αγωνιζόμενους στις ΗΠΑ, προς όσους και όσες βρίσκονται στον δρόμο και μάχονται τον ρατσισμό ενάντια στην εξουσία
Παρακολουθούμε με ενθουσιασμό, αγωνία, ελπίδα και λύπη τα όσα γίνονται στους δρόμους των Αμερικανικών πόλεων μετά την ρατσιστική δολοφονία του Αφροαμερικανου George Floyd. Η σκέψη μας είναι μαζί σας και η αλληλεγγύη μας θα εκφραστεί έμπρακτα εδώ που ζούμε. Εσείς είστε που αγωνίζεστε στο κέντρο μιας υπερδύναμης που μαζί με άλλες δυναστεύουν τον πλανήτη. Εσείς είστε σε αυτό που στον υπόλοιπο κόσμο φαίνεται ως “το κέντρο του κόσμου”. Έτσι οι εικόνες και οι μαρτυρίες που λαμβάνουμε από τις διαδηλώσεις, τις συγκρούσεις, τον πόλεμο της προπαγάνδας έχουν ιστορική σημασία και επίδραση πολύ ευρύτερη από τα σύνορα των ΗΠΑ. Εσείς επηρεάζετε εμάς πολύ περισσότερο από ότι θα μπορούσαμε να επηρεάσουμε εμείς εσάς ότι και να κάνουμε. Δεν μπορούμε να πούμε πολλά ούτε για τις κατευθύνσεις του δικού σας αγώνα, ούτε να προτείνουμε το οτιδήποτε. Οι διαφορές ανάμεσα στις Ελληνικές και τις Αμερικανικές συνθήκες είναι τέτοιες που διαμορφώνουν άλλο τοπίο. Εδώ δεν υπάρχουν μειονότητες με χαρακτηριστικά αντίστοιχα των αφροαμερικάνων. Εδώ ο συστημικός ρατσισμός κατευθύνεται εναντίον των μεταναστών, των Ρομά και κάποιων εθνικών μειονοτήτων γεωγραφικά περιορισμένων. Απέναντί μας έχουμε μια καταστολή και ένα κράτος, βάρβαρο όσο κάθε άλλο, αλλά με λιγότερα μέσα από το Αμερικανικό και χωρίς την “αυτοκρατορική” του περηφάνια. Εδώ είμαστε 10 εκατομμύρια με μόλις δύο μεγάλουπόλεις… Το μόνο που θα είχε νόημα να μοιραστούμε είναι η δική μας εμπειρία από γεγονότα αντίστοιχα που παρά τις διαφορές στις συνθήκες ίσως να μπορούν να προσφέρουν στις επιλογές που ο αγωνιζόμενος κόσμος στις ΗΠΑ θα συναντήσει, όπως συμβαίνει σε κάθε τέτοιου τύπου εξέγερση στην ιστορία. Σε τελική ανάλυση το ελληνικό είναι κι αυτό ένα κράτος με ανεπτυγμένο καπιταλισμό, ανήκει στο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο του ΝΑΤΟ, έχει σταθερή αστική δημοκρατία, έχει ΜΜΕ ανάλογης αθλιότητας με τα αμερικανικά, έχει εκθρέψει και συνεχίζει να φουντώνει το ρατσισμό και το φασισμό. Και το 2008, μπάτσοι εκτέλεσαν έναν 15χρονο σε μια ιστορική και μαχόμενη γειτονιά της Αθήνας, τα Εξάρχεια. Ζήσαμε σε όλη την χώρα έναν μήνα μαζικής εξέγερσης ενάντια στην κρατική βαρβαρότητα, με την νεολαία να πρωταγωνιστεί και τις ριζοσπαστικές πολιτικές δυνάμεις, με πρώτους τους αναρχικούς, στην άκρη της λόγχης. Συμπληρωματικά, λίγα χρόνια μετά, κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης, και της επιτροπείας της Ελλάδας από ΔΝΤ ζήσαμε ξανά σημαντικές συγκρουσιακές καταστάσεις. Έχοντας πια περάσει κάποια χρόνια από όλα αυτά, είμαστε στο στάδιο εξαγωγής συμπερασμάτων και μερικά από αυτά που κρίνουμε ότι ίσως σχετίζονται με τον δικό σας αγώνα, τα απευθύνουμε επιγραμματικά ελπίζοντας ότι σε κάτι μπορούν να σας χρησιμεύσουν.
- Οι στιγμές εξέγερσης ανοίγουν τα αυτιά του κόσμου. Ξαφνικά χιλιάδες άνθρωποι είναι όχι μόνο είναι πρόθυμοι να ακούσουν νέες προτάσεις και ιδέες αλλά διψούν για αυτό. Είναι μια μοναδική ευκαιρία για κάθε ριζοσπαστικό κίνημα να απευθυνθεί και να πείσει.
- Σε τέτοιες στιγμές ο χειρότερος εχθρός έρχεται από το εσωτερικό του αγώνα. Πίσω από όσους/ες μάχονται, από όσους/ες ξενυχτούν, τραυματίζονται ή συλλαμβάνονται καιροφυλακτούν καθεστωτικές πολιτικές δυνάμεις που απλά θέλουν να αντλήσουν δύναμη για την πολιτική τους ανέλιξη. Είναι οι πρώτοι που θα προσπαθήσουν να υπονομεύσουν το μαχητικό πνεύμα, οι πρώτοι που όταν αρχίσει να καταλαγιάζει η ένταση θα προσπαθήσουν να γυρίσουν τον κόσμο σπίτι του και να απομονώσουν τα πιο δυναμικά στοιχεία. Στην Ελλάδα μετά το 2008 το ρόλο αυτό τον έπαιξε ένα αριστερό κόμμα που τελικά κατέκτησε την εξουσία και φυσικά στη συνέχεια απεμπόλησε όλες του τις υποσχέσεις.
- Όταν οι εξεγέρσεις τελειώνουν, το ερώτημα είναι το τι έχουν αφήσει πίσω. Το κράτος δεν θα διστάσει σε πρώτο χρόνο να θυσιάσει τον “άτυχο” υπηρέτη του, αυτόν που προκάλεσε με την πράξη του το ξεχείλισμα της λαϊκής οργής -πράξη που δεκάδες φορές έχουν διαπράξει άλλοι πριν από αυτόν, πράξη η οποία όλοι ξέρουμε ότι στην πραγματικότητα είναι κανονικοποιημένη- για να κατευνάσει την εξεγερμένη κοινωνική βάση. Στην Ελλάδα τον δολοφόνο του 15χρονου τον καταδίκασαν σε ισόβια κάθειρξη. Ανάλογα με την ένταση και την διάρκεια της εξέγερσης, ίσως πέρα από την -πρόσκαιρη συνήθως- τιμωρία του θύτη, να κερδηθούν και κάποιες νέες νομικές ρυθμίσεις. Αυτά είναι θετικά φυσικά, αλλά υπάρχουν πολύ θετικότερα να κατακτηθούν κι αυτά αφορούν την εμπιστοσύνη της κοινωνικής βάσης στις δικές τις δυνάμεις και δυνατότητες, την εξέλιξη της πολιτικής συνείδησης και την οργάνωση του κόσμου σε μαζική και μόνιμη βάση. Μετά την εξέγερση του 2008 το δικό μας κίνημα βγήκε πολύ ισχυρότερο, αλλά όχι τόσο ισχυρότερο όσο θα μπορούσε αν είχε την ετοιμότητα να κάνει οργανωμένη πολιτική δουλειά και να αναπτύξει νέες δομές ικανές να απευθυνθούν σε πολύ περισσότερο κόσμο.
- Η πάλη ενάντια στην καταστολή ή τον ρατσισμό είναι τα κεντρικά επίδικα της εξέγερσης, η εξέγερση όμως θα δώσει την δυνατότητα να αναδειχτούν πολλά περισσότερα. Στο τέλος το πιο βασικό επίδικο θα είναι, όμως, η οργάνωση του κόσμου από τα κάτω. Στην Ελλάδα κατά τη την διάρκεια της κρίσης και των μεγάλων αγώνων που δόθηκαν τότε δημιουργήθηκαν δομές, συνελεύσεις γειτονιάς, λαϊκές συνελεύσεις. Το αναρχικό κίνημα, κατά την άποψή μας, δεν διαμόρφωσε μια ικανή στρατηγική για την συνέχιση και την επέκτασή τους κι έτσι αυτή η δυναμική στην κοινωνική βάση ατρόφησε και χάθηκε. Όσο λειτούργησε πάντως έδειξε στοιχεία που θα επέτρεπαν να ελπίσουμε σε πολλά…
- Στις εξεγέρσεις όπως και στις επαναστάσεις, πλάι στην κοινωνική βάση συντάσσονται και άτομα από άλλα πιο προνομιούχα στρώματα. Αυτό είναι καλό. Πολλές φορές η κοινωνική συνείδηση ενός ατόμου υπερβαίνει το ταξικό ή πολιτικό του συμφέρον. Αυτό όμως δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι τελικά η κοινωνική βάση πρέπει να αναζητήσει τις αιτίες για τα δεινά της πρώτα από όλα στην ταξική ανισότητα και την πολιτική ανάθεση. Η ταξική ανάλυση και αναφορά δεν μπορεί να λείπει και με χαρά μας ακούμε το περίφημο σύνθημα “Eat the rich” να δονεί τους δρόμους των αμερικάνικων μεγαλουπόλεων. Εκτός από τους δρόμους -και στη δική μας περίπτωση αυτό εμάς φάνηκε πεντακάθαρα- οι χώροι δουλειάς πρέπει κι αυτοί να είναι πεδία αντίστασης, εξέγερσης, οργάνωσης.
- Η συκοφαντία, η καταστροφολογία, η παραγωγή τρόμου είναι σίγουρα στο οπλοστάσιο των ΜΜΕ σε κάθε τέτοια συνθήκη. Αυτό είναι αναπόφευκτο. Είναι ανόητη μια φοβική στρατηγική που θέλει να παρουσιάσει ένα ανεκτό στους αστούς πρόσωπο. Οι φτωχοί, οι μετανάστες, οι απόκληροι ασφαλώς και θα λεηλατήσουν το πλούτο από τον οποίο είναι αποκλεισμένοι.
Εμείς παράγουμε τον πλούτο – δεν υπάρχει πράξη πιο ουσιαστικά εξεγερτική, από τη στιγμή που τον παίρνουμε πίσω.
- Το 2010, στην κορύφωση των αγώνων ενάντια στην οικονομική επιτροπεία της Ελλάδας, κατά την διάρκεια μιας από τις της μεγαλύτερες και πιο συγκρουσιακές διαδήλωσεις στο κέντρο της πρωτεύουσας, μια τράπεζα πήρε φωτιά και 3 εργαζόμενοι που βρίσκονταν μέσα έχασαν τη ζωή τους. Η θλίψη που προκάλεσε σε όλους αυτό το γεγονός αλλά και η λυσσαλέα επιχείρηση συκοφάντησης του κινήματος από τα ΜΜΕ έκαμψε την ορμή του και του έδωσε ένα πλήγμα από το οποίο δεν συνήλθε ποτέ. Τέτοια γεγονότα είτε προϊόν ατυχίας, είτε προϊόν εγκληματικής απροσεξίας είτε προϊόν προβοκάτσιας μπορεί να γίνουν η ταφόπλακα ενός αγώνα.
- Είναι δεδομένο, πόσο μάλλον όταν η δολοφονία έχει ρατσιστικά κίνητρα, ότι οι φασίστες θα επιχειρήσουν να εμφανιστούν συνδράμοντας το κράτος στην συκοφάντηση και την καταστολή του αγώνα. Τέτοιες συνθήκες που οι φασίστες βγαίνουν μπροστά ενώ παράλληλα το κράτος δυσκολεύεται να τους έχει υπό την προστασία του, είναι πάντα ευκαιρία να ξεκαθαριστούν λογαριασμοί με την πιο επικίνδυνη πολιτική μόλυνση στην κοινωνική βάση.
- Δεν μπορούμε, παρά τις μάχες πεζοδρομίου που δίνουμε δεκαετίες στην Ελλάδα να κρίνουμε το συγκρουσιακό κομμάτι του αγώνα σας. Δεν αντιμετωπίζουμε εμείς τέτοιο στρατό όπως εσείς. Μπορούμε όμως να μεταφέρουμε την εμπειρία των μαχών του 2008 σε ένα ζήτημα. Πέρα από τις συγκρούσεις σε κεντρικά, μαζικά γεγονότα η παράλληλη περιφερειοποίηση των ακτιβισμών σε όλη την έκταση της πόλης ή της χώρας λειτουργεί πολλαπλασιαστικά στην γενική εικόνα και αποσυντονίζει το κράτος.
- Σε αυτές τις στιγμές, για τις οργανωμένες επαναστατικές δυνάμεις το πρώτο που μετράει είναι να μπορούν να δώσουν απαντήσεις επιχειρησιακά, οργανωτικά και πολιτικά. Δεν είναι ο τόπος για by the book ιδεολογικές προσεγγίσεις. Είναι χίλιες φορές προτιμότερο να παρθεί μια λάθος απόφαση παρά να μην παρθεί απόφαση. Καμία εξέγερση δεν είναι αντίγραφο προηγούμενης και άρα για κάθε νέα εξέγερση θα χρειαστούν νέες προσεγγίσεις. Και οι αναρχικοί οφείλουν να είναι έτοιμοι να τις ανακαλύψουν χωρίς δισταγμούς και καθυστερήσεις. Πειραματισμός, ανοιχτό μυαλό και κινηματική ενότητα (έτσι ή αλλιώς μια εξέγερση αλλάζει δραστικά το εσωκινηματικό status quo όπως διαπιστώσαμε κι εμείς μετά το 2008). Στην ενότητα και τον κοινό σχεδιασμό των αναρχικών θα επιμείνουμε, γνωρίζοντας από πρώτο χέρι πόσο δύσκολος μπορεί να είναι ο δρόμος προς τα αυτήν. Το τι είναι μεγάλο όμως και το τι μικρό, τι σημαντικό και τι ασήμαντο, σε τέτοιες συνθήκες το αποφασίζει το μέλλον όχι το παρελθόν.
Σε καμία περίπτωση δεν επιχειρούμε να δώσουμε μαθήματα. Αυτό που βλέπουμε να συμβαίνει στις ΗΠΑ είναι μεγαλύτερο και σημαντικότερο από οτιδήποτε έχουμε ζήσει εμείς έως τώρα στην Ελλάδα. Θα σταθούμε στο πλευρό σας όσο καλύτερα μπορούμε συνεχίζοντας παράλληλα και τον δικό μας αγώνα εδώ που βρισκόμαστε. Ο διεθνισμός, η ενότητα των αγωνιζόμενων αντανακλά την ενότητα συμφερόντων και ελπίδων της κοινωνικής βάσης σε όλο τον πλανήτη, ανεξάρτητα από χρώμα και τη φυλή. Θυμόμαστε πάντα την αλληλεγγύη που έδειξε το Αμερικανικό κίνημα στους δικούς μας αγώνες εδώ. Ο δρόμος είναι κοινός για όλους σε όποια γωνιά του ορίζονται κι αν έτυχε να βρισκόμαστε. Ο δρόμος του αγώνα ενάντια σε καπιταλισμό, κράτος, φασισμό, ρατσισμό, σεξισμό και διακρίσεις κάθε είδους. Για την ισότητα, την ελευθερία, την μόνιμη και αληθινή δικαιοσύνη. Για την κοινωνική απελευθέρωση