Το χρονικό μιας προαναγγελθείσας επι 10 χρόνια καταστολής, ολοκληρώθηκε εχθές με το σπάσιμο της κατάληψης του θεάτρου “εμπρός”. Ένας χώρος που ξεκίνησε ως απάντηση στον εξανδραποδισμό στο κεφάλαιο εμβληματικών αστικών σημείων σφραγίζεται για να εξανδραποδιστεί.
Η κατάληψη του θεάτρου Εμπρός ήταν η οικειοποίηση ενός εργαλείου πολιτισμού που σάπιζε και η αληθινή αξιοποίησή του από κόσμο της τέχνης, της πολιτικής, της γειτονιάς. Όλες αυτές οι μάζες ανθρώπων που πέρασαν, οι κοινωνοί και οι παραγωγοί ενός άλλου πολιτισμού που δοκιμάζει τις λαβές του, μπορούν να το πιστοποιήσουν αλλά και να στοχαστούν τι σηματοδοτεί η απώλειά του.
Μέσα στην πανδημία, στην πιο «εξευγενισμένη» περιοχή για το μικρό και μεγάλο τουριστικό κεφάλαιο της πρωτεύουσας, το «Εμπρός» ήταν ένα αγκάθι, όχι μόνο για το πολιτικό του «άρωμα» αλλά και για το ότι συνιστούσε μια αναφομοίωτη και ανταγωνιστική φωνή στο κέντρο του τουριστικού προϊόντος. Κάτι σαν προγεφύρωμα που λίγα μέτρα από τα τραπεζάκια της κατεχόμενης πόλης έκανε πάρτυ, θεατρικές παραστάσεις, ομιλίες, εκδηλώσεις, συναυλίες, σεμινάρια, συλλογικές κουζίνες, φεστιβάλ… Χωρίς αντίτιμο. Οργανωμένο οριζόντια. Και χωρίς διακρίσεις, ούτε εθνικές, ούτε φυλετικές, ούτε, δυστυχώς για τον «εξευγενισμό», και ταξικές.
Δεν ταίριαζε το «Εμπρός» σε αυτό το Ψυρρή, κι είναι και οι δουλειές που πρέπει να γίνουν από τον Δήμο Αθηναίων μετά τον «μεγάλο περίπατο», και το κτίριο που είναι στα χέρια του ΤΑΙΠΕΔ από το 2012 θα μετατραπεί σε χρήμα που θα πέσει στην αγορά. Να προσθέσουμε και την ανάγκη του κράτους για να δείξει έργο «νόμου και τάξης» εν μέσω δολοφονιών και πολέμου υποκόσμου που αγγίζει την εξουσία και καταλαβαίνουμε γιατί τώρα ήταν η κατάλληλη ώρα να αποτολμήσει το κράτος το σπάσιμο της κατάληψης του «Εμπρός». Αυτοί που τσιμεντώνουν την Ακρόπολη, που διαχειρίζονται τον πολιτισμό ως εθνικιστική απόφυση που παράγει χρήμα θέλουν τσιμεντώσουν οριστικά μια ελευθεριακή πολιτισμική φάμπρικα φτιαγμένη από, με και για την κοινωνική βάση.
Η ιστορία του «εμπρός» δεν έχει τελειώσει, η απάντηση από την βάση και τον κόσμο του αγώνα μένει να δοθεί, μια ακόμα απάντηση που πρέπει να δοθεί την ώρα που κράτος και κεφάλαιο επιχειρούν να αρπάξουν όσα παραπάνω μπορούν σαν να μην υπάρχει αύριο. Ή μάλλον για να προλάβουν αυτό το αύριο από τις καλύτερες δυνατές θέσεις, έχοντας αποκομίσει τα περισσότερα δυνατά.
Δεν αντιλαμβάνονται όμως ότι τα κλαριά που κόβουν έχουν πίσω τους ένα δέντρο με βαθιές ρίζες. Οι ρητορείες και οι αφηγήσεις περί «νόμου και τάξης» έχουν ήδη σκοντάψει στην πραγματικότητα των ψεμάτων τους. Ξέρουμε ότι θα συνεχίσουν να προσπαθούν να κόψουν κλαριά, εδώ απειλούν ακόμα και το 8ωρο, ας ξέρουν κι αυτοί ότι τα καλύτερα έρχονται. Ας μην παρασυρθούν από το μούδιασμα της πλειοψηφίας. Καμιά καραντίνα δεν πείθει πια και καμιά κυβερνητική υπόσχεση δεν ακούγεται διαφορετικά από θόρυβο.
Το θέατρο «εμπρός» και η υπεράσπιση της κατάληψής του μπορεί να γίνει ένας κόμβος αντίστασης. Ο κόσμος που εκφράστηκε μέσα από αυτό οφείλει να αναλογιστεί τι σημαίνει η απώλεια ένος τέτοιου εργαλείου, να αναλογιστεί αν θα υψώσει ανάστημα υπερ του. Ο κόσμος του αγώνα θα δώσει τη μάχη του.
Στο πλευρό των αυτοοργανωμένων χώρων αντίστασης, στο όνομα ενός πολιτισμού ελευθερίας, αλληλεγγύης και κοινότητας, να σταθούμε στο πλευρό της κατάληψης του Θέατρου «Εμπρός»!